کوک کن ساعت خویش

كوك كن ساعتِ خویش

! اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر

دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

كوك كن ساعتِ خویش ! كه مـؤذّن، شبِ پیـش

دسته گل داده به آب

و در آغوش سحر رفته به خواب

كوك كن ساعتِ خویش

! شاطری نیست در این شهرِ بزرگ كه سحر برخیزد

شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین دیر برمی خیزند

كوك كن ساعتِ خویش

! كه سحرگاه كسی بقچه در زیر بغل، راهیِ حمّامی نیست

كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش !

رفتگر مُرده و این كوچه دگر خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

كوك كن ساعتِ خویش

! كوك كن ساعتِ خویش !

كه در این شهر، دگر مستی نیست كه تو وقتِ سحر،

آنگاه كه از میكده برمی گردد از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش

! اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر

و در این شهر سحرخیزی نیست و سحر نزدیک است